سکالای دل ...شکایت دل

امروز به اندازه تمام دلتنگي هايم شاعر مي شوم.

       پيراهن غصه هايم را به تن مي کنم

و مي نويسم از تمام شمع هاي اميدي که در دالان قلبم خاموش مانده اند

       و از پروانه هاي بي وفاي روزگار که با رفتنت آن ها مرا ترک گفته اند.

     شاعر مي شوم

      به اندازه اي که رنگ چشمان تو را در قاب نوشته هايم جاي دهم

    و به آن ها بگويم امروز بي قرار تر از هميشه ام.

      شاعر مي شوم به اندازه اي که لبخند تو را روي نوشته هايم بيابم

      و ببينم آنها با حضور نامت در صفحات دفترم خوشحالند

و از نبودنت در صفحه روزگار نالان.

      از تمام غصه هايي که  پيچک وار ديواره قلبم را مچاله کرده اند

       درمي يابم که شاعران بي قرارند.

      بي قرار و محزون درست مثل ني و آن شاپرکي

       که  ديروز از پيرزن تنهاي قصه ها مي گفت.

     شاعران تنهايند . 

      اين را امروز از باورهاي فرداهاي گذشته دانستم

از چشمان بي فروغشان که در فردا خشکيد.

      پس من هم شاعر بودم.

      از همان روزي که  خانه خاکي را بر گل ها و سنجاقکهاي روي زمين ترجيح دادي.

       از همان روزي که چشم هايت را بستي و مهمان خاک  گشتي

      و همه اينها يک بهانه دارد

     بهانه من رفتن توست. تو مرا خيلي زود شاعر کردي...خيلي زود.

اگه مي بيني من اينجا تك و تنها چشم انتظار توام

اگه مي بيني كه چشام خيسه واسه اينه كه بيقرار توام

اگه مي بيني تو دلم پر حرفه ولي پر از سكوتم

اگه مي بيني تشنه از عشق تو تو اين برهوتم

واسه اینه که عاشقتم

من عاشقتم عاشق تر از يه لبخند

من عاشقتم به لطافت يه بوسه

من عاشقتم عاشق سادگيهات

من عاشقتم دلم بي تو مي پوسه

اگه مي بيني اينجا تك و تنها نشستم

اگه مي بيني چيزي نميگم فقط تو خودم شكستم

اگه مي بيني كه تنهام بيقرار چشماتم

اگه مي بيني عاشق ناز صداتم

واسه اینه که عاشقتم

من عاشقتم عاشق تر از يه لبخند

من عاشقتم به لطافت يه بوسه

من عاشقتم عاشق سادگيهات

من عاشقتم دلم بي تو مي پوسه